I wiek, zmarł ok. lat 84 Patron artystów, kawalerów, introligatorów, piwowarów, rzeźników, hutników szkła, złotników, koronkarzy, notariuszy, lekarzy i chirurgów Kanonizacja przedkongregacyjna.

Od początków do połowy I wieku – ok. 107 Patron Kościoła w Afryce Północnej i wschodniej części Morza Śródziemnego Inwokowany w leczeniu chorób gardła Kanonizacja przedkongregacyjna. 

1174–1243 Patronka narzeczonych, wdów, księżnych, tych, których dzieci zmarły i trudnych małżeństw. Wzywany przeciwko zazdrości. Kanonizowany przez papieża Klemensa IV 26 marca 1267 r.

1647–1690 Patron czcicieli Najświętszego Serca i tych, którzy w młodości stracili rodzica. Wzywany przeciwko polio i gorączce reumatycznej. Kanonizowany przez papieża Benedykta XV 13 maja 1920 r. Kolor liturgiczny: biały

Koniec III wieku – ok. 287 lub 303 

1890–1902 Patronka młodzieży (zwłaszcza dziewcząt), ofiar gwałtów i ubogich Wypraszana łaskę miłosierdzia i przebaczenia Kanonizowana przez papieża Piusa XII 24 czerwca 1950 r. Kolor liturgiczny: czerwony

1502-1539 Patron lekarzy Kanonizowany przez papieża Leona XIII 27 maja 1897 r. Kolor liturgiczny: biały

To są Święci, którzy podczas życia ziemskiego użyźnili własną krwią Kościół: pili kielich Pański i stali się przyjaciółmi Boga". Tak o Świętych Piotrze i Pawle mówi antyfona na wejście z Mszału Rzymskiego, których to czcimy 29 czerwca. Liturgia łączy w jednej uroczystości: Piotra - głowę Kościoła i Pawła - Apostoła narodów. Obydwaj są żywym fundamentem Kościoła zbudowanego ich trudami, a w końcu użyźnionego ich męczeństwem. 

We Lwowie przełomu stuleci nazywano go „księdzem dziadów”, a miejscowi Żydzi całowali jego szaty, mówiąc, że to święty człowiek. Święty Zygmunt Gorazdowski nie był jednak działaczem charytatywnym czy kimś zaangażowanym w dialog międzywyznaniowy. Był szczególnym naśladowcą Chrystusa – ubogiego, czystego i posłusznego – choć nigdy nie złożył ślubów zakonnych.