Niedziela Palmowa Męki Pańskiej

Hosanna Synowi Dawida; Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie; Hosanna na wysokościach.

Mateusza 21:9

Ten dzień można uznać za dzień sprzeczności. Msza rozpoczyna się odczytaniem triumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy i radosnego przyjęcia Go przez tłumy, które sypały przed Nim gałązki palmowe, wołając: „Hosanna Synowi Dawida; Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie; Hosanna na wysokościach." Dziś tę inspirującą scenę upamiętniają procesje wiernych niosących gałązki palmowe do swoich kościołów. Sprzeczności jednak można doświadczyć, gdy czyta się pełny opis Męki Chrystusa, którego kulminacją jest śmierć Jezusa na krzyżu.

Ale czy jest to sprzeczność? Czy Jego chwalebne wejście do Jerozolimy na początku tygodnia w jakikolwiek sposób sprzeciwia się Jego ukrzyżowaniu? Zdecydowanie nie. Z perspektywy światowej dla kogoś, kto nie potrafi przeniknąć tej tajemnicy oczami wiary, tydzień kończy się tragedią. Jednak z perspektywy Ojca Przedwiecznego powitanie, jakie otrzymuje Jezus wkraczając do Jerozolimy, jest powitaniem danym Zbawicielowi Świata. Jego Krzyż stanie się kulminacją tego aktu zbawienia. Z tego powodu Jego wejście do tego świętego miasta słusznie uczczono z wielką radością, mimo że lud nie rozumiał jeszcze, że tronem, na którym zasiada ich nowy Król, jest Krzyż.

Już w IV wieku dziennik pewnego podróżnika udającego się do Jerozolimy odnotowuje, jak wierni odgrywali triumfalny wjazd Jezusa:

A gdy zbliża się godzina jedenasta, czytany jest fragment Ewangelii, w którym dzieci niosąc gałęzie i palmy, spotkały się z Panem, mówiąc: Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskiei natychmiast wstaje biskup, a wraz z nim cały lud, i wszyscy idą pieszo ze szczytu Góry Oliwnej, a cały lud idzie przed nim ze śpiewami i antyfonami , odpowiadając sobie nawzajem: Błogosławiony, który przychodzi w Imieniu Pańskim . I wszystkie dzieci w okolicy, nawet te, które są za małe, by chodzić, są noszone przez rodziców na ramionach, wszystkie niosą gałązki, niektóre palmy, inne oliwki, i w ten sposób biskup jest eskortowany w ten sam sposób jak Pan był w dawnych czasach (Pielgrzymka do Etherei).

Chociaż bardzo niewielu chrześcijan może obchodzić Niedzielę Męki Pańskiej w Jerozolimie, idąc od Góry Oliwnej do bramy miasta, wszyscy jesteśmy zaproszeni, aby czynić to duchowo, medytując i wewnętrznie. Nasze uczestnictwo to nie tylko przypomnienie wydarzenia historycznego; to realny udział w tym wydarzeniu. Nasze serca muszą dziś rozpocząć się poza bramą Jerozolimy i musimy odważnie i radośnie towarzyszyć naszemu Panu w wejściu do tego świętego miasta. Radość ludu podczas pierwszego Wielkiego Tygodnia wynikała z wiary, że Jezus będzie ziemskim władcą, który wyzwoli ich spod rzymskiego ucisku. Dzisiaj mamy zaszczyt wyrazić nasze radosne okrzyki, gdy duchowo towarzyszymy naszemu Panu do miasta Jego ukrzyżowania, ponieważ wiemy, że królowanie Jezusa to coś więcej niż tylko ziemski triumf. Jego triumf jest wieczny i zaprasza nas do udziału w Jego wieczności. Jego triumf jest triumfem ofiarnym, który zaprasza nas do udziału w Jego ofiarnej miłości. Jego triumf jest chwalebny i zaprasza nas do udziału w chwale Jego Zmartwychwstania.

Wejdź dzisiaj z naszym Panem do świętego miasta Jerozolimy. Czyniąc to, wiedzcie, że ziemskie miasto Jeruzalem jest teraz także miastem duchowym. Wydarzenia, które miały tam miejsce dwa tysiące lat temu, przenikają i przenikają całą epokę. W rezultacie dzisiejsze wydarzenia Wielkiego Tygodnia są tak samo znaczące, jak dawno temu. Poprzez Mszę jesteśmy tam. Kroczymy z naszym Panem, jesteśmy świadkami wszystkiego, czego dokonał, przyjmujemy Jego Ciało i Krew ofiarowane na Krzyżu i upamiętnione w Eucharystii, i zmartwychwstamy wraz z Nim trzeciego dnia. Już dziś poddaj się tej podróży, wiecznej pielgrzymce z naszym Panem do Wiecznego Miasta Niebieskiego.