„Muszę tak cierpieć, aby mój lud znów się zjednoczył”.
Te słowa wypowiedział błogosławiony Karol von Habsburg, ostatni cesarz Austro-Węgier, umierając na wygnaniu.
Karol objął tron w 1916 roku, w samym środku I wojny światowej. Zamach na jego wuja, arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, był iskrą, która przyspieszyła wybuch wojny. Śmierć jego stryjecznego dziadka, Franciszka Józefa, sprawiła, że Karol został następcą tronu.
Cesarz Karol był jednym z niewielu głosów nawołujących do pokoju wśród chaosu wojny. Starał się wyciągnąć Austro-Węgry z konfliktu, wspierając siedmiopunktowy plan pokojowy papieża Benedykta XV, lecz ich wysiłki zostały odrzucone.
Po wojnie świeckie władze nie były zainteresowane katolicką monarchią. Austro-Węgry zostały podzielone, cesarz i jego rodzina wygnani, a monarchia zniesiona.
Po nieudanej próbie przywrócenia tronu Węgier, Karol został wygnany na wyspę Maderę w Portugalii, gdzie zmarł na zapalenie płuc w wieku 34 lat. Pozostawił cesarzową i ośmioro dzieci.
Dziedzictwo błogosławionego Karola to świętość, poświęcenie i lojalność wobec Boga, rodziny i ludu. Był głęboko oddany Bogu i Matce Bożej. Jego obowiązek polegał na podążaniu za wolą Boga i służeniu swojemu ludowi. Był oddanym mężem i ojcem, a jego żona, cesarzowa Zyta, również jest na drodze do świętości.
Był wzorem władcy. Tragedia jego panowania polega na tym, że świat nie dostrzegł jego wartości.
Papież Jan Paweł II beatyfikował Karola 3 października 2004 roku. Jest on świętym naszych czasów, który sprzeciwia się współczesnym problemom rozpadu rodziny, świeckości i tyranii rządów. Módlmy się o jego kanonizację i o to, by wstawiał się za naszym niespokojnym światem.
