banner nowy wersja 2

Czy święci kiedykolwiek tracili panowanie nad sobą?

Świętość często kojarzy nam się z nieprzerwanym spokojem, cierpliwością i doskonałością. Jednak życie świętych pokazuje, że oni również zmagali się z emocjami, takimi jak gniew, frustracja czy irytacja. Ich droga do świętości nie była wolna od upadków, ale właśnie w tych momentach uczyli się pokory, modlitwy i zaufania Bożej łasce. Dla nas, parafian, ich przykłady mogą być źródłem nadziei i zachętą do codziennej walki o lepsze życie.

  1. Św. Franciszek Salezy: Łagodność wypracowana w ogniu walki
    Św. Franciszek Salezy, nazywany „doktorem łagodności”, w rzeczywistości miał porywczy temperament. Jego słynne słowa: „Czy chciałbyś, abym w kwadrans stracił ten niewielki zapas łagodności, który z trudem gromadziłem przez ostatnie dwadzieścia lat?”, pokazują, jak świadomie pracował nad swoim charakterem. W swoich pismach podkreślał, że pokora i modlitwa są kluczowe w przezwyciężaniu gniewu. Jego dzieło „Wprowadzenie do życia pobożnego” stało się przewodnikiem dla tych, którzy pragną łączyć codzienność z duchowym wzrostem.

  2. Św. Hieronim: Porywczość i pokuta
    Św. Hieronim, tłumacz Biblii na łacinę, znany był z wybuchowego temperamentu. Jego spory z Augustynem z Hippony stały się legendą, choć ostatecznie zakończyły się pojednaniem. Hieronim, świadomy swojej wady, praktykował surowe pokuty – nosił kamień, którym bił się w piersi, aby zadośćuczynić za grzechy. Jak zauważa św. Jan Kasjan, walka z gniewem wymaga podwójnego wysiłku: kontroli ciała i duszy.

  3. Św. Teresa z Lisieux: Codzienne irytacje jako droga do świętości
    Św. Teresa, zwana „Małym Kwiatem”, w „Opowieści o duszy” szczerze opisywała frustracje życia klasztornego. Przekształcała drobne konflikty w okazje do ćwiczenia cierpliwości i miłości bliźniego. Jej podejście odzwierciedla myśl św. Pawła: „Zło dobrem zwyciężaj”, co stało się fundamentem jej duchowości.


Jak święci walczyli o panowanie nad sobą?

  1. Asceza i dyscyplina
    Święci często sięgali po radykalne środki, by okiełznać naturę. Św. Hieronim używał kamienia jako narzędzia pokuty, a św. Jan Kasjan zalecał post i czuwanie, aby osłabić wpływ namiętności. Jak podkreśla Seneka Młodszy: „Panować nad sobą to najwyższa władza”, co święci realizowali przez fizyczne i duchowe umartwienia.

  2. Modlitwa i łaska
    Modlitwa Jezusowa, proste wezwanie „Panie Jezu, zmiłuj się nade mną”, była dla wielu narzędziem utrzymania wewnętrznego spokoju. Św. Teresa z Ávila pisała, że cisza jest modlitwą duszy, pozwalającą usłyszeć głos Boga w chaosie emocji.

  3. Przekształcanie słabości w siłę
    Św. Augustyn, który przeszedł drogę od grzesznika do doktora Kościoła, twierdził, że „Bóg jest bardziej skłonny przebaczać niż człowiek grzeszyć”. Ta perspektywa pozwalała świętym postrzegać upadki jako szanse na głębsze zaufanie Bogu.


Czego możemy się nauczyć od świętych?

  1. Świętość to proces, a nie stan
    Święci nie byli doskonali od urodzenia. Ich życie było pełne walki z własnymi słabościami. Dla nas, parafian, to ważna lekcja: świętość nie polega na byciu bez skazy, ale na codziennym zmaganiu się z własnymi niedoskonałościami.

  2. Pokora i zaufanie Bogu
    Święci uczyli się pokory, uznając swoje słabości i prosząc Boga o pomoc. Ich zaufanie do Bożej łaski było kluczem do przemiany serca.

  3. Wspólnota i wzajemne wsparcie
    Święci często podkreślali, że walka z namiętnościami wymaga wsparcia innych. W naszej parafii możemy naśladować ich przykład, modląc się za siebie nawzajem i oferując pomoc w trudnych chwilach.

Historie świętych pokazują, że utrata panowania nad sobą nie przekreśla drogi do świętości. Przeciwnie – jak pisał św. Jan Paweł II: „Cierpienie jest przejściem do większej miłości”. Kluczem jest świadomość własnych ograniczeń, gotowość do pokuty i zaufanie łasce. Dla nas, parafian, życie świętych może być inspiracją do codziennej walki o lepsze życie.

Pamiętajmy: Święci tracili panowanie nad sobą, ale ich świętość polegała na tym, jak odpowiadali na te upadki: przez modlitwę, pokutę i przemianę serca. Ich życie uczy, że doskonałość to nie brak słabości, ale wierność w ich przezwyciężaniu.